इंद्रधनू - एक स्वप्नवत प्रवास

     पत्रकारितेचा अभ्यास सुरू असताना ऑक्टोबर महिन्यात अचानक एक दिवशी पराग सरांनी प्रोजेक्ट म्हणून 'इंद्रधनू' नावाचा एक वार्षिक अंक काढायचा आणि ५ जाने. ला प्रकाशित करायचा असे जाहीर केले, यापुर्वीच्या विद्यार्थ्यांकडून त्याबाबत थोडीफार माहीती होती त्यामुळे नवल असं वाटल नाही. त्यानंतर दिवाळी आणि डिसेंबर महिन्यात आलेल्या परिक्षांमुळे सुरूवातीला इंद्रधनूत फारसा कोणी रस घेतला नाही. १६ डिसें. ला  परिक्षा संपल्यानंतर मात्र अवघ्या वीस दिवसांमध्ये वार्षिक अंक काढायची वेळ आमच्यावर आली आणि कासवापेक्षा संथ गतीने चालणारं  इंद्रधनूच काम युध्दपातळीवर सुरू झालं.

     लेख लिहिण्यापासुन ते छापुन आणण्यापर्यंत सर्वच काम आम्हा २५ विद्यार्थ्यांना करायची होती (त्यामुळे एकप्रकारे सरांनी दिलेल आव्हानच होत ते)  इंद्रधनूच्या कामाला सुरूवात झाली, मुखपृष्ठ-मलपृष्ठ रचनेपासुन ते लेखांची रचना त्यांचा क्रम ठरविण्यात आला. कोण्या एका मैत्रिणीच्या घरी जमुन काम करू लागलो, प्रिंटींग प्रेस मध्ये रात्री ११ वाजेपर्यंत थांबुन काम करू लागलो ( प्रिंटींग प्रेस म्हणजे जवळपास दुसर घर बनली होती ) सर्व लेखांचे ले आऊटच काम संपवुन २९ डिसें. ला इंद्रधनू छपाई साठी देण्यात आले आणि ३१ डिसें ला आमच्या छापील वार्षिकाची प्रत आमच्या हातात आली. फलश्रुतीचा आनंद कसा असतो ते त्या क्षणात कळून चुकले. दहा दिवस आराम न करता इंद्रधनूसाठी चालवलेली खटाटोप सार्थकी झाल्यासारखे वाटले. नंतर इव्हेंटच्या तयारीला  सुरूवात झाली. फक्त  ५ दिवसांत संपूर्ण  इव्हेंटची तयारी करण्यात आली आणि ५ जाने. २०१२ ला इंद्रधनूचा अनावरण सोहळा आम्ही यशस्वीरित्या पार पाडला. कामाचा सर्व थकवा क्षणार्धात नाहीसा झाला, सरांनी दिलेलं आव्हान आम्ही यशस्वीरित्या पेललं होत कदाचित त्यामुळे काहीश्या विजयी मुद्रेने आम्ही  एकमेकांकडे पाहिले. 

      या इंद्रधनूच्या प्रवासात बरेच चांगले वाईट अनुभव आले.  नेहमी विखुरलेला असणारा आमचा वर्ग इंद्रधनूच्या निमित्ताने एकत्र आला, सर्वांबरोबर खुप चांगल मैत्रीच नात जमुन आलं, भांडणसुध्दा झाली शेवटी २५ जणांच आमच एक घर आणि घर म्हटलं की भांड्याला भांड लागणारचं त्यामुळे तो भाग सोडला तर इंद्रधनूचा प्रवास हा स्वप्नवत होता.  उद्या पत्रकारितेच शिक्षण घेऊन जेव्हा आम्ही बाहेर पडू तेव्हा व्यावसायिक पातळीवर आम्ही एकमेकांसमोर स्पर्धक म्हणून उभे राहणार, कदाचित इंद्रधनू हा एकच धागा  तेव्हा आम्हाला एकमेकांसोबत बांधुन ठेवेल...........